भ्रष्टाचार…एक कविता I Poem on Currupion in Marathi

नाही माहित कुणाला 
कधी अन् कशी ती शिरली 
शिष्टाचारासारखी ती आता 
जन मानसात रूळली 
भ्रष्टाचाराची जुनीच किड ती
आता खोलवर रुजली 
प्रतिष्ठीत मान्यवर सारी 
चौकशीत मग सुटली 
भ्रष्टाचाराने बरबटलेले हात
त्या साऱ्यांनी धुतले 
आणि भ्रष्टाचार मिटविण्याचे 
मग शपथेवर सांगितले 
छोटे छोटे मासे ते 
लागतात कधी गळाला 
मोठ्यांना मात्र मिळते 
संधी सहज पळायला 
समाजसेवी कधी करतात 
निर्धार लढण्याचा 
पण अंदाज चुकतो त्यांचा 
स्वतःच्या ताकदीचा 
भ्रष्टाचार विरोधी खरी लढाई 
कधी लढलीच नाही गेली 
आणि न लढलेल्या लढाईची 
आता चर्चा ही थांबली
साऱ्यांच्या मनातली ती व्यथा 
माझ्या मनाला मात्र सलली 
सांत्वना अभावी कशी 
खोल काळजात रूतली 
न लढलेली लढाई बिचारी 
उपेक्षितच राहिली 
मनाच्या कागदावर फक्त 
एक कविता ती बनली…

रचना – डाॅ. सुभाष कटकदौंड- खोपोली 

तुम्हारी यादें… I Tumhari Yaden I Poem in Hindi

तुम्हारी सारी यादें 
छुपी है दिल में कहीं 
माना कि पहले जैसा 
दिल अब धडकता नहीं

निकले झूठे सारे तेरे 
साथ देने के वादे 
बहोत देर से जानें मैंने 
बेवफा तेरे वो इरादे 
तेरे सामने टूटा दिल मेरा 
और तू बस देखती रही 
माना कि पहले जैसा 
दिल अब धडकता नहीं

वो पहली मुलाकात 
वो तेरा शरमाना 
तेरी वो कातिल निगाहें 
और मेरा घबराना 
मेरे घायल दिल में 
तू तो बस गयी थी वहीं
माना कि पहले जैसा 
दिल अब धडकता नहीं

याद आती रही मुझे 
तुम्हारी वो प्यारी बातें 
तुम्हारे खयालों में 
गुजरती है अब रातें 
तू नहीं तो अब तेरी 
हसीन यादें ही सही 
माना कि पहले जैसा 
दिल अब धडकता नहीं

डाॅ. सुभाष कटकदौंड – खोपोली 

नको व्यर्थ धापा… I Poem on Life I कविता आयुष्यावर

सेकंदासारखा नको धावूस 
असावा संयम तो तासाचा 
नको त्या व्यर्थ धापा 
कोंडमारा होइल श्वासाचा

तुझ्या जीवनाच्या रथाचा 
तूच आहेस रे घोडा 
नको आसुड दुसऱ्यांवर 
संयम ठेव तू थोडा 
नको शर्यत पुढच्याशी 
कधीही शिवेल तुला मागचा 
नको त्या व्यर्थ धापा 
कोंडमारा होइल श्वासाचा

नको ती व्यसने घातकी 
मार्ग रे तो र्हासाचा 
का घ्यावी व्यर्थ परिक्षा 
प्याला रे तो विषाचा 
मिळेल त्यात रहावं समाधानी 
नको सुर तो निराशेचा 
नको त्या व्यर्थ धापा 
कोंडमारा होइल श्वासाचा

उगवला तो मावळला 
आणि आला तो गेला 
तोच खरा जगला ज्याने 
मोकळा श्वास घेतला 
नको अडकुस बंधनात 
गुंता रे तो पाशाचा
नको त्या व्यर्थ धापा 
कोंडमारा होइल श्वासाचा

सुख येणार, दूःख जाणार 
काही नाही जवळ राहणार 
खरं खोटं करता करता 
सुंदर तुझं आयुष्य सरणार 
नाही तुला उलगडणार कधी 
खेळ जीवनाच्या रहस्याचा 
नको त्या व्यर्थ धापा 
कोंडमारा होइल श्वासाचा

प्रयत्न तू रहा करत 
कधी जिंकणार कधी हारणार
काही ठेचांचे घाव ते
नाही रे कधीच भरणार 
उघड खिडक्या मनाच्या 
आनंद घे तू जीवनाचा 
नको त्या व्यर्थ धापा 
कोंडमारा होइल श्वासाचा

रचना – डाॅ. सुभाष कटकदौंड – खोपोली 

आयुष्य गेलं करपून I Poem on Life of Woman I कविता स्त्रीच्या व्यथेची

सुंदर मोगरा माळुन 
जात होती ती हरखून 
दारूच्या वासानं आता 
आयुष्य गेलं करपून 
तिला नेहमी वाटायचं 
त्यानी मनातलं ओळखावं 
पण तिनं सांगितलेलेही 
त्याला कधी कळावं ?
तिच्या साऱ्या सुप्त ईच्छा 
बुडाल्या त्याच्या ग्लासात 
तिच्या काही वेदना 
लपल्या होत्या तिच्या हास्यात 
सुखी स्वप्नांच्या कल्पनेनी 
गेले डोळे तिचे भरून 
दारूच्या वासानं जणु 
आयुष्य गेलं करपून 
न केलेल्या चुकांसाठी 
त्यानं तिला छळावं
साऱ्यांचच दूःख ते 
तिच्या अश्रुंतुन ढळावं 
स्वतःच्या धुंदीतच 
जात होता त्याचा वेळ 
जमा-खर्चाचा आता 
लागत नव्हता मेळ
मनातली सुंदर स्वप्न 
पहात होतो ती दूरून
दारूच्या वासानं जणु 
आयुष्य गेलं करपून 
पदरात पडले ते 
गोड मानत होती
जगण्यासाठी रोज नवं
कारण शोधत होती 
मनाला आता रमवते 
दूःख बाजुला सारुन 
सहन करते सगळं 
जगते भावनांना मारुन
आशा तिला, प्रकाशेल जीवन
निराशेचे ढग हटवुन 
दारूच्या वासानं जणु
आयुष्य गेलं करपून 
हळुहळू बदलत गेली 
तिची त्याची भाषा 
तिच्या त्याच्या आयुष्याचा 
झाला जणु तमाशा 
चेहेरा खरा लपवत 
होती जरी ती हसली 
मनातलं दूःख नव्हती
गालात लपवु शकली 
डोळ्यातलं पाणी तिच्या 
गेलं आता पार सुकून 
दारूच्या वासानं जणु 
आयुष्य गेलं करपून

रचना – डाॅ. सुभाष कटकदौंड – खोपोली 

आठवणी धावून आल्या…I Poem on Mother in Marathi I कविता आईच्या I Kavita Aaichya

जिवंत तुझ्यावर कधी आई,
चार ओळी नाही लिहिल्या 
तू गेल्यावर, आठवणी तुझ्या 
साऱ्या धावुन आल्या

तुझ्या डोळ्यांतल्या वेदना 
नव्हत्या मला दिसल्या 
उदास तुझ्या चेहऱ्यावर 
खोटं होत्या हसल्या
तू नाहीस आणि आता 
वेदना तुझ्या त्या शमल्या 
तू गेल्यावर आठवणी तुझ्या 
साऱ्या धावुन आल्या

लहानपणीच्या साऱ्या त्या 
गोष्टी होत्या विसरल्या 
तू गेलीस सोडून आणि 
साऱ्या साऱ्या त्या आठवल्या 
तुझ्या त्या आवडीच्या कविता 
आज कानी गुणगुणल्या 
तू गेल्यावर आठवणी तुझ्या 
साऱ्या धावुन आल्या

अपुऱ्या तुझ्या सुप्त ईच्छा 
मुक्याने होत्या रडल्या 
विरहाच्या त्या भावना 
नव्हत्या लपू शकल्या 
कोरड्या जीवनाच्या छटा
तुझ्या डोळ्यात होत्या दिसल्या 
तू गेल्यावर आठवणी तुझ्या 
साऱ्या धावुन आल्या

बारीक सारीक सर्व नोंदी 
होत्या तुला चिकटल्या 
जुन्या आठवणींच्या गप्पा 
नेहमी तुझ्याजवळ रमल्या 
निरोपाच्या त्या संवेदना 
नव्हत्या ग मला जाणवल्या 
तू गेल्यावर आठवणी तुझ्या 
साऱ्या धावुन आल्या

– डाॅ. सुभाष कटकदौंड – खोपोली 

अदृष्य संवेदना I Different Poem Savedana

घ्यावं भरून श्वासात 
आठवणींच्या जुन्या गंधाना 
धडकाव्यात कधी ह्रुदयात 
अदृष्य त्या संवेदना

कधी होऊन लहान 
ऐकावं बोबड्या बोलांना 
नव्याने पुन्हा जाणावं
निरागस त्या डोळ्यांना 
कधी येऊ द्यावं जवळ 
चिवचिवनाऱ्या चिमण्यांना 
धडकाव्यात कधी ह्रुदयात 
कोवळ्या त्या संवेदना

पेटवाव्या कधी त्या 
सुस्त अचल चेतना 
नाजुक फुंकरेनं विझवाव्यात
त्या धुमसत्या वेदना 
कधी थोडसं अलिप्त रहावं 
हलकेच सोडवुन बंधाना 
धडकाव्यात कधी ह्रुदयात 
नाजुकश्या त्या संवेदना

कधी बघावं आजमावुन 
भिववणाऱ्या साहसांना 
कधी मुक्त वाहु द्यावं 
रुसलेल्या त्या आसवांना 
कधी कसं मुक्त जगावं 
झुगारून साऱ्या बंधनाना 
धडकाव्यात कधी ह्रुदयात 
अदृष्य त्या संवेदना

डाॅ. सुभाष कटकदौंड – खोपोली 

तुझ्याविना जीवन I Emotional Poem for Life Partner

सोबत जगलो दोघं 
मरण नाही चुकले कुणाला 
पण तुझ्याविना जीवन 
नाही कल्पवत ग मनाला

स्वभाव माझा चिडका 
दोष देऊ कुणाला 
हसत पित राहिलीस तू 
अपमानाचा प्याला 
नाही समजु शकलो मी
निर्मळ तुझ्या मनाला 
आता तुझ्याशिवाय जीवन 
नाही कल्पवत ग मला

तू नेहमी साथ दिलीस 
स्वप्नं माझी रंगवायला 
हात कमी पडले माझे 
दूःख तुझं सावरायला 
तू नेहमी घेतलंस ओंजळीत
खचलेल्या माझ्या मनाला
आज तुझ्याशिवाय जीवन 
नाही कल्पवत ग मला

तू पहात होतीस नेहमी 
उगवत्या प्रसन्न सूर्याला 
मी न्याहाळायचो मनी 
मावळत्या त्या चंद्राला 
तुला कधी उदास पाहुन 
यातना होतात ग मनाला 
आता तुझ्याशिवाय जीवन 
नाही कल्पवत ग मला

विसर राणी तू आता 
कडव्या त्या क्षणाला 
तू नेहमी दिलेस बळ
माझ्या या जगण्याला 
तुझ्यानंतर कोण सावरेल 
हळव्या माझ्या मनाला 
तुझ्याविना हे जीवन 
नाही कल्पवत ग मला

नियतीचे ते विधान 
नाही चुकले ग कुणाला 
तुझ्याविना काहीच अर्थ 
नसेल माझ्या असण्याला 
माझ्यातलं थोड आयुष्य 
लाभु दे ग तुला 
तुझ्याआधी ने मला 
हेच मागणं त्या देवाला 
तुझ्याविना हे जीवन 
नाही कल्पवत ग मनाला 
नाही कल्पवत ग मनाला

रचना – डाॅ. सुभाष कटकदौंड – खोपोली 

मुकलो मी मायेच्या आधाराला…I Sad poem on Mother I आईवर कविता I आईची माया

आई, गेलीस तू सोडून मला 
आणि मी…
मायेच्या आधाराला मुकलो 
आज खंत मनात माझ्या 
नाही तुला थांबवु शकलो

क्रूर त्या विध्यात्याने 
नेले बाबांना ओढून 
आजारी तुझ्या आधाराची 
काठी गेली मोडून 
तुझी काठी बनण्यात 
वाटतंय कमी पडलो 
माफ कर ग आई मला 
असेन जर थोडा चुकलो 
आज खंत मनात माझ्या 
नाही तुला थांबवु शकलो

तू लपवलंस ह्रुदयात 
दूःखाच्या त्या पहाडाला 
अंश तुझा मी तरीही
नाही समजु शकलो तुला 
मी वेड्यासारखं माझंच दूःख 
होतो ग कुरवाळत बसलो
तुझ्या उदासी जवळ बसुन 
नव्हतो मोकळं हसलो 
आज खंत मनात माझ्या 
नाही तुला थांबवु शकलो

प्रामाणिक मी जागत होतो
बाबांना दिलेल्या वचनाला 
तुला जगवण्यासाठी मी, 
माझं सर्वस्व लावलं पणाला 
पण क्रूर त्या नियतीपुढे 
बेबस मी कोलमडलो 
तुझ्या आठवणींनी आई, 
कितीतरी रात्री मी रडलो 
तुझी आठवण काढत काढत 
ओल्या डोळ्यांनी झोपलो 
आज खंत मनात माझ्या 
नाही तुला थांबवु शकलो

– डाॅ. सुभाष कटकदौंड – खोपोली 

तू दिसलीस मला देखणी I Poem on woman empowerment I कविता स्त्री शक्तीवर

बदलते रूप तुझ्या मनाचे 
तू दिसलीस मला देखणी 
विसरून जातील सारे आता
ओळख तुझी ती जुनी

चार भिंतींच्या आत तू 
गुलामी पडली होती वळणी 
जगण्याची दिशा दिली तुला 
महान त्या माता सावित्रीनी 
दिली तुझ्या हातात तिने 
आत्मसन्मानाची लेखणी 
विसरून जातील सारे आता
ओळख तुझी ती जुनी

सजवुन तुला सती 
चढवले होते सरणी 
बघणार्यांच्या डोळ्यातलं
आटलं होतं पाणी 
सक्षम तू आता लिहितेस 
स्वतःच्या जीवनाची कहाणी 
विसरून जातील सारे आता
ओळख तुझी ती जुनी

स्त्रीत्वाचं ते श्रेष्ठत्व 
नको नाकारुस तू मनी 
सावध रहा ग राणी 
बीज उमलतं खुडेल कुणी 
जबाबदारी घेवुन पाठीशी 
लढणारी तू शूर मर्दानी 
आठवतील सारे आता
ओळख तुझी ती जुनी

करते आहेस तू आता 
पूरूषांची बरोबरी 
पण अवेळी फिरण्याची 
तुला अजुनही चोरी 
रहा सावध नी खंबीर 
तू धोक्याच्या त्या क्षणी 
विसरायची नाही नवी ओळख 
बांध खुणगाठ तू मनी

बदलते रूप तुझ्या मनाचे 
तू दिसलीस मला देखणी 
विसरून जातील सारे आता
ओळख तुझी ती जुनी

डाॅ. सुभाष कटकदौंड – खोपोली 

जुने-नवे कॅलेंडर I Old Calendar Poem I नववर्षाचे स्वागत I Happy New Year

कळले नाही कसे 
बघता बघता वर्ष संपले 
जुन्या त्या आठवणींत 
मन होते अडखळले 
भिंतीवरचे जुने 
चित्राचे ते कॅलेंडर
कोणीतरी उतरवले 
जुन्या गोड 
त्या आठवणींनी 
मन होते भरले 
भिंतीवरचे कालनिर्णय 
आज निस्तेज वाटले 
नववर्षाच्या येण्याने 
मन नव्हते फुलले 
वाटलं जणु एक आयुष्य 
आज पुन्हा एकदा संपले 
शेवटी शेवटी होतो 
दिवस मी मोजत 
भिंतीवरच्या 
कालनिर्णयाकडे 
उदास एकटक बघत 
शेवटच्या पानाची 
फडफड होती जाणवत 
पुर्वी कसं वर्ष संपताना 
जात होतो हर्षुन 
जुन्या कॅलेंडरकडे 
पहात नव्हतो ढुंकून 
आज मात्र 
भिंतीवरचे कालनिर्णय
नाही मी उतरवले 
भूतकाळाला वर्तमानाच्या 
जवळ मागे दडवले 
जणु जुन्या आठवणींना 
नाजुकपणे जपले 
मुलांच्या त्या आनंदाला 
डोळे भरून बघितले 
तरूणाईकडुन जीवन 
पुन्हा भरून घेतले 
जुन्या-नव्या कॅलेंडरकडे 
प्रेमाने मी पाहिले 
नववर्षाचे स्वागत 
अगदी आनंदाने केले